Τι είναι η ζωή ρε μάνα;

.......Και ρώτησε ο νέος τη μάνα του που καθόταν κι έπλεκε ήσυχα στον καναπέ το πλεχτό της, εξοργισμένος από τα περίσσια νιάτα του που παρ' όλο τους το εύρος δεν χωρούσαν το νόημα της ζωής:

- Και δε μου λες ρε μάνα, τι είναι η ζωή; Εσύ ξέρεις;

"Ε, γιε μου", του απάντησε η γραία καθώς συνέχισε να πλέκει δίχως σταματημό.

"Η ζωή είναι σαν αυτό το πλεχτό. Έρχεσαι στον κόσμο και σου δίνεται ένα κουβάρι κάτι να το κάνεις. Ξεκινάς και πλέκεις και το μόνο που έχεις στο νου σου είναι να το πλέξεις όσο καλύτερα μπορείς. Να καταφέρεις το σχέδιο που έχεις στο νου σου, να μην αφήσεις κενά, οι κόμποι σου να είναι περιποιημένοι και κρυμμένοι. Ε, και καθώς περνούν τα χρόνια, το μόνο που αλλάζει καθώς πλέκεις το πλεχτό σου, είναι πως αρχίζεις και ρίχνεις κλεφτές ματιές στο κουβάρι που τελειώνει και σε πιάνει μια αγωνία μήπως δε σου φτάσει η κλωστή να το τελειώσεις. Αυτή είναι η ζωή γιε μου….”

Και έρχομαι εγώ ταπεινά και ρωτάω…. “Kύριε, αν είμαι ένα μηδενικό γιατί με έπλασες…..;”
Ακούγεται ίσως σοκαριστικό αυτό, όμως η ιστορία του μηδενός είναι μεγάλη, και η ουσία του επίσης….. Είτε ζήσεις είτε δεν ζήσεις τα όνειρά σου, το μηδέν το βιώνεις και μακάρι να το βιώνεις. Έχει ένα μεγάλο μυστικό μέσα στο κενό του, που είναι γεμάτο ταπείνωση... Μέσα στο κενό μας αρπάζει το χέρι που μας σώζει, μέσα στην αυταρέσκεια της ικανοποίησης των ονείρων μας μένουμε τόσο μόνοι...

Πάντα ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Δίνουμε σημασία στο μήκος του κουβαριού αντί να προσέχουμε πως το χρησιμοποιούμε όταν και όσο το έχουμε στα χέρια μας!!!!