Η Eυτυχία είναι ένα πράγμα της ψυχής.....

Τι είναι Ευτυχία;
Όσο και αν προσπαθήσουμε να την ορίσουμε, στο μόνο που μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι είναι πως η ευτυχία είναι υποκειμενική. Ο καθένας μας θέτει τα δικά του κριτήρια για το πως, πότε, με τι ή με ποιους την νιώθει….

Για κάποιους είναι πιθανόν συνυφασμένη με τις επίγειες απολαύσεις ή με το συναίσθημα της χαράς και της ευφορίας. Για άλλους είναι η σχέση με τα αγαπημένα τους πρόσωπα και για άλλους η επίτευξη στόχων ή ακόμα και το αίσθημα ότι ανήκουν κάπου ή είναι ταγμένοι σε ένα σκοπό. Ή και όλα αυτά μαζί...

Το σίγουρο είναι ότι η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση, ούτε μας χτυπάει ξαφνικά από το πουθενά. Είναι όμως στιγμές που γεμίζουν με χαρά και αισιοδοξία τη ζωή μας. Είναι το αίσθημα ολοκλήρωσης και πληρότητας που αισθανόμαστε με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας μας….

Εξάλλου, ανάλογα με τη φάση της ζωής μας στην οποία βρισκόμαστε, τα κριτήρια μας για το τι ορίζουμε ως ευτυχία διαφοροποιούνται. Κάτι που μας έκανε ευτυχισμένους στα είκοσι μπορεί να μην μας κάνει πια ευτυχισμένους στα τριάντα ή στα σαράντα μας. Καθώς αλλάζουμε οι ίδιοι αλλάζουν και οι ανάγκες μας, οπότε και όλα όσα χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι….

Κάποιες φορές μάλιστα για να προσεγγίσουμε την ευτυχία πρέπει πρώτα να περάσουμε από τη δυστυχία του πόνου ή της απώλειας. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι. Πριν όμως ξεκινήσουμε το κυνήγι της ευτυχίας θα πρέπει να είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε προς τα πού πρέπει να κοιτάξουμε…

Ας μην ξεχνάμε ό,τι οι ευτυχίες της στιγμής γίνονται από εκδηλώσεις στιγμιαίες, από τις καλοσύνες που ξεχνιούνται πολύ γρήγορα, από ένα φιλί ή ένα χαμόγελο, από μια γλυκιά ματιά, από έναν ευγενικό λόγο, από το αίσθημα της ευγνωμοσύνης….!!!

Λόγια Σαν Τα Χρόνια.......

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για ‘σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από ‘σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από ‘σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για ‘σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ‘ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ‘ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για ‘σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ‘ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για ‘σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για ‘σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για ‘σένα,
όλα για ‘σένα, για ‘σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.
*******************************************
Για πολλούς, Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη είναι ένα από τα πιο ερωτικά ποιήματα που έχουν γραφτεί ποτέ.....
Άμεσο, συγκινητικό, βαθιά τρυφερό και ερωτικό, το Μονόγραμμα είναι ένα από αυτά τα ποιήματα που κάθε φορά έχουν κάτι καινούριο να πούν, κάτι νέο να μας δείξουν. Αν το διαβάσετε σε διαφορετικές εποχές, ανάλογα με την ψυχική και συναισθηματική σας διάθεση θα σας αγγίξει διαφορετικά.....

Βασισμένη στο βιβλίο του Richard Bach, "Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον»....

O "Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον" είναι ένα αλληγορικό παραμύθι για ένα γλάρο που αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά και την ηθική της κοινότητας που ζει και να εξερευνήσει τους δρόμους που θα τον οδηγήσουν στην ελευθερία και την αυτοπραγμάτωση αγνοώντας το προσωπικό κόστος της απομόνωσης από την κοινότητα... Τελικά ο Ιωνάθαν βρίσκει την ελευθερία και σπάει τα δεσμά που ορίζουν οι κανόνες της κοινότητας αλλά ακόμα και αυτά του χώρου και του χρόνου και αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα για άλλους "γλάρους" που ακολουθούν το παράδειγμά του... Αυτό ακριβώς είναι και το μήνυμα που θέλει να περάσει ο Richard Bach, ένας ύμνος στην ελευθερία και το κυνήγι του ονείρου...

....Και το νόημα αυτό εξακολουθεί να βρίσκεται στον ψίθυρο του ανέμου, στα φτερά ενός γλάρου και που λέει : ΠΕΤΑΞΕ...!
"Πέταξε" σημαίνει αποδεσμεύσου, σπάσε τις προσκολλήσεις, έχε εμπιστοσύνη στη δύναμη του αόρατου....

Ξέφυγε από τους περιορισμούς, αναζήτα για ν ανέβεις ψηλά,πολύ ψηλά, πιο ψηλά από όσο μπορείς να ονειρευτείς, μαγέψου από την περιπέτεια της πτήσης σαν τον γλάρο Ιωνάθαν που δε σταμάτησε ακόμη κι όταν οι υπόλοιποι τον περιφρόνησαν αυτός συνέχισε μόνος πια, να προχωρεί στο δικό του ταξίδι...Αντιπροσωπεύει την αναζήτηση της γνώσης την ελευθερία μα και τη διαφορετικότητα των ανθρώπων ιδιαίτερα στην κοινωνία που ζούμε....

Να βρούμε εκείνο, που αγαπάμε να κάνουμε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο και να εξακοντίσουμε τον εαυτό μας προς αυτή την αγάπη με θάρρος, επιμονή και απόλυτη αποφασιστικότητα»....! 

Μια φευγαλέα απόδραση

Μια παρένθεση σ' ένα κείμενο έχει συνήθως χαρακτήρα αποσαφηνιστικό, επεξηγηματικό ή συμπληρωματικό. Είναι αυτό που δεν το βάζεις σε πρώτο πλάνο, αλλά κατά κάποιο τρόπο φωτίζει το πλάνο σου ή ίσως αποτελεί το φόντο του κι έτσι αναδεικνύεται καλύτερα αυτό που αποζητάς να πεις.

Κατά αντίστοιχο τρόπο λειτουργεί ένα ταξίδι και κυρίως ένα ταξίδι μικρής διάρκειας, μίας ή δύο ημερών, ακόμη και λίγων ωρών. Αυτή η φευγαλέα απόδραση από το οικείο, γνωστό, καθημερινό, από τη ρέγουλα του χρόνου.  Φεύγω για να επιστρέψω. Αποσυρόμαστε για να επανέλθουμε. Μεταμορφωμένοι, αλλοιωμένοι, μ' ένα καινούριο βλέμμα πάνω στο οικείο που όταν γίνει συνήθεια αποστεώνεται και σαπίζει, -αν δεν έχεις το χάρισμα της ταπείνωσης που δίνει νόημα στην επαναλαμβανόμενη στιγμή…..

Η ανάγκη για φυσική ομορφιά καταλαμβάνει στη ζυγαριά της ζωής μας το ένα ζύγι. Τη διψούμε όσο και την ανθρώπινη σχέση που βαραίνει στο άλλο.

Να πάμε στο βουνό γι' αλλη μια φορά. Όχι στο γυμνό με τα φυλλοβόλα δέντρα που θα δούμε πάνω τους καθρεφτισμένη τη ψυχή μας και τον θάνατό της. Στο άλλο βουνό, με τα αειθαλή πλατάνια και πεύκα, τα τρεχούμενα νερά, τον ασίγαστο ψίθυρο της άνοιξης που μέσα στην καρδιά του χειμώνα, αν σ' όλη την πλάση σωπαίνει, εκεί ζει μυστικά και τραγουδά ακατάπαυστα τον νέο ερχομό της και την αντίρρησή της να παραιτηθεί ακόμη και μια τέτοια εποχή…..

Ας ξεπλύνουμε τα αισθήματά μας σε ορμητικά νερά  για να φύγουν τα μικρά κι ευάλωτα στη ροή του νερού για τις μεγάλες θάλασσες. Να μείνουν όσα έχουν όγκο, βάρος, μέγεθος και παραμένουν άφοβα κι ακλόνητα στα ορμητικά ρεύματα των πειρασμών και των ψευδαισθήσεων.

Τι προσπαθώ να πω; Πρέπει να αγωνιζόμαστε για να δούμε τη αλήθεια της ψυχής μας, της ζωής μας, των σχέσεων με τα αγαπημένα πρόσωπα.

Αυτή να είναι όλη μας αγωνία: Η αλήθεια και η ελευθερία της. Κατεξοχήν δώρο της Χάριτος και μια κίνηση του ανθρώπου προς αυτήν. Το πρώτο δεν είναι στο χέρι μας. Μόνο να το ζητούμε μπορούμε. Η κίνηση όμως, ακόμα κι αν μέσα σε όλη μας την αδυναμία περιορίζεται μόνο στο αίτημα της δωρεάς, είναι δική μας υπόθεση…..!!

Αιτία του Τρωικού πολέμου......

Ήταν άραγε η ωραία Ελένη η αιτία του Τρωικού πολέμου;

Το ερώτημα που έθεσε, Ο Γοργία...ένας δεινός ρήτορας ήταν απλό:
Αν ο Έρωτας που «έπληξε» την Ελένη, όταν αντίκρισε τον Πάρη, ήταν κάτι το παράλογο ή κάτι το φυσιολογικό. Με δεδομένο επίσης, ότι ο Έρωτας είναι θεός, πώς είναι τότε δυνατόν, απέναντι στην ένθεη αυτή ορμή να αντισταθεί η θνητή  Ελένη;  

Η αλήθεια - συνεχίζει ο Γοργίας - για τον κάθε ερωτευμένο βρίσκεται στις αισθήσεις του κι όχι στη νόηση. Όσο πιο δυνατό είναι το αίσθημα, τόσο πιο αποδυναμωμένη είναι η νόηση. Κι αφού, ο ερωτικός πόθος έχει θεϊκή προέλευση, πώς γίνεται τότε η κάθε αδύναμη Ελένη να αντισταθεί στο δυνατό Θεό;

Παράξενο ή όχι, κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη σημερινή πολιτική ζωή του τόπου. Ρήτορας δεινός ή αν θες υπουργός γερός, είναι ο κάθε Πάρης. Ενώ, ωραία Ελένη, κόρη δηλαδή του Δία, είναι κάθε αιρετή εξουσία  Αυτή, που πολλοί την ορέγονται αλλά λίγοι την γεύονται.

Από τη μια, δηλαδή  η κοινωνία και η  επικοινωνία και από την άλλη ο πόθος και η εξουσία. Το δίδυμο επομένως, Πάρη και Ελένης υπάρχει πάντα μαζί, σε κάθε μάχη, που αντί για Τροία, την λέμε τώρα ζωή.

Όντως, ο «Λόγος», όπως και η ομορφιά, έχει  διάσταση συμπαντική. Κινεί και συγκινεί. Γητεύει και γοητεύει. Ξεγελά και πείθει.

Η «κοινωνία» όμως, ή αν θες αλλιώς, η Ελένη, εκτός από ομορφιά έχει και ψυχή, που υποφέρει όταν δεν έχει τα όσα θέλει για να ζήσει.

Όσο και να είναι, ο «ρητορικός λόγος» ή ο κάθε Πάρης, καλός, όταν η κοινωνία βουλιάζει, θα πάρει μαζί της και την κάθε Ελένη, αφήνοντας ολομόναχο τον Πάρη.

Δεν γίνεται να έχεις από τη μια μεριά τα Golden boys της πολιτικής,  που απολαμβάνουν τη χλιδή του συστήματος κι από την άλλη, τους πολλούς «στημένους», στους τοίχους της σύγχρονης Καισαριανής.

Δεν το αντέχεις άλλο να βλέπεις το χαρμάνι της φτηνής φιλοσοφίας και το αρμάνι της πολιτικής αναλγησίας, να πάνε μαζί, σ’ έναν προσωπικό αγώνα, που τον λένε αόριστα πολιτική.

Δυστυχώς, γιατί σε αντίθεση με τον έρωτα, στην πολιτική,  κεραυνοβόλο βλέμμα δεν υπάρχει. Η αντίδραση έρχεται από το λαό αργά. Μερικές φορές θέλει και δύο ή περισσότερες τετραετίες.

Κρίμα, γιατί όσο υπάρχει Πάρις θα υπάρχει και Τροία. Κρίμα, γιατί όσο υπάρχει Ελένη, θα υπάρχει και Οδύσσεια. Γιατί, όσο υπάρχουν ναυαγοί, θα υπάρχει πάντα και μία Ιθάκη…

Το ζητούμενο είναι, αν η σημερινή Ελένη, αν δηλαδή η κοινωνία,  μπορεί να τιμωρήσει τον κάθε πολιτικό Στησίχορο. Αυτόν που άλλα γράφει κι άλλα εννοεί. Που άλλα υπόσχεται κι άλλα κάνει.  

Αναρωτιέμαι, αν η κάθε Ελένη μπορεί να αλλάξει χούι, για να εκδικηθεί όποιον την «βιάζει». Αν μπορεί να αντιληφθεί πως άλλο είναι το κόμμα, κι άλλο να είσαι η ίδια ένας «κόμματος» … Να ξυπνήσεις και να γίνεις από μύθος, θρύλος. Για να βάλεις ξανά στη ζωή σου προσδοκίες, όταν εκείνοι που σου τις έταξαν, σε πρόδωσαν.

Όταν η μοναχική ζωή ξεπερνά σε άνεση την κοσμική. Για εκείνον τουλάχιστον τον καλόγερο που με ελικόπτερο μετακινείται για να έχει,  όπως λέει, περισσότερο χρόνο για προσευχή.

Και σκέψου, όλα ετούτα να συμβαίνουν τις μέρες εκείνες του χρόνου, που ο Χριστός, επί πώλου όνου καθήμενος, μπαίνει στα Ιεροσόλυμα. Την ίδια ώρα που ο υψιπετής μοναχός, «πετά στα σύννεφα», κάνοντας το σταυρό του!

Αναλογίζομαι: Πώς άραγε θα περιέγραφε τη σημερινή κατάσταση, ο ποιητής του έμμετρου λόγου, Γοργίας; Τώρα, που οι (α)δέξιοι ρήτορες έχασαν την φωνή τους. Τώρα  που τα φουσκωμένα, προεκλογικά τύμπανα σιγούν. Την ίδια ώρα που γουργουρίζουν τα άντερα της φτώχειας ξεφουσκωμένα.

Τι έχουν να μας πουν για όλα αυτά οι ειδήμονες της νεοφιλελεύθερης  πολιτικής; Γιατί εξαφανίσθηκαν από τα παράθυρα; Γιατί από ρήτορες λαγνολόγοι έγιναν άρρητοι λόγοι;

Γι’ αυτό σου λέω αδερφέ μου: Δεν φταίει η Ελένη. Την τύχη του δεν την ορίζει κανείς. Ακόμη κι αν είχε για πατέρα του το Δία.

Κι αν πάλι εκείνη σαγηνεύτηκε από τα λόγια του Πάρη, κακό δεν έκανε σε κανένα. Γι’ αυτό και είναι αθώα, συνεχίζει ο Γοργίας, στο βιβλίο του «Ελένης Εγκώμιον».

Άλλο όμως ο Έρωτας κι άλλο η ψήφος. Πόσες φορές χρειάζεται να την πατήσει κανείς, για να μάθει να ψηφίζει; Και μη μου πεις ότι στις ψηφοφορίες μπερδεύονται ακόμη και οι βουλευτές! Μη μου πεις ότι το ψηφοδέλτιο που μπήκε στην τσέπη κάποιου βουλευτή έγινε κατά λάθος;

Γι’ αυτό σου λέω, αν κάποιος πρέπει να τιμωρηθεί είναι ο Πάρις. Αυτός άρπαξε. την Ελένη. Εκείνη δεν φταίει σε τίποτα. Είναι άξια λύπης. Άρα και αθώα, γράφει ο Γοργίας.

Και κάτι τελευταίο, που θα ήθελα να ξέρεις είναι, ότι η λέξη αθώος σημαίνει απαλλαγμένος από ποινή. Και κατά μία άλλη ερμηνεία αθέατος. Που δεν εθεάθη κάπου τη δεδομένη στιγμή. Και που έχει επομένως άλλοθι.

Όταν όμως οι αποφάσεις παίρνονται με ψήφο κι όχι με βία, τότε ούτε η Ελένη είναι αθώα, γιατί δεν έχει κανένα άλλοθι…

Το ταξίδι του Οδυσσέα........

Το ταξίδι ήταν το όνειρο
στις τεκτονικές πλάκες της μνήμης
εκεί που πάντα ήθελε
να ανακαλύψει την ταυτότητα του νερού
στα δυο δάκρυα
που από μάτια έτρεχαν,
την αγάπη που άδολη υψιπετεί
στα κοιμητήρια της θλίψης
εκεί που προσκυνούνται
πρόσωπα περασμένα και πόνοι μυστικοί
στης απραξίας το χάδι
στους άφωνους διαλόγους.

Αναζητά να ξανακούσει φωνή σχεδόν λησμονημένη
«Είσαι καλά;»
Πάει τόσος καιρός από τότε
κι η πεθυμιά ανεξήγητα στριφογυρνά
σε εικόνες, σε ήχους ακριβούς
στα σκαλοπάτια
που τρίζουν… τηναπουσία ...!!!

Η μουσική στην πίστα του ουρανού δεν τελειώνει ποτέ.....!!!

Όταν αφήνεσαι στα χέρια της ζωής σε πάει όπου εκείνη θέλει. Κι αν την εμπιστευθείς θα σε βγάλει σε ξέφωτα που δεν φαντάστηκες ποτέ την ύπαρξή τους. Θα σε πάει σε θάλασσες και σε ψυχές μυστικές, αφανέρωτες στους φοβισμένους. Αρκεί να την εμπιστευθείς.

Σ' αυτόν τον μέγα και μικρό πλανήτη τρέχεις, έχοντας πάντα πλάι σου έναν άγγελο να σε οδηγεί. Κι εσύ το ξέρεις. Κάποτε το ξεχνάς γιατί εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και όχι τη ζωή. Τότε, έρχεται η Λύπη και διεκδικεί τη θέση του αγγέλου που ξέρει μόνο από Χαρά. Αγωνίζεται σκληρά για να σε προπεράσει.
Η Λύπη πάντοτε θέλει να σε προσπερνά.
Να μπαίνει μπροστά σου να σου κλείνει το δρόμο. Να σου κόβει τα πόδια θέλει. Να θαμπώνει τα μάτια σου ομίχλη και να μη βλέπεις πού πας. Να πέφτεις εξουθενωμένος και να παραιτείσαι, βέβαιος πως οι δυνάμεις σου τελείωσαν. Το τέλος ήρθε. Σε νίκησε οριστικά.

Μα αν τόσες φορές την πίστεψες και παραιτήθηκες, άλλες τόσες το είδες πως σου λέει ψέματα φριχτά. Τώρα, που πια δεν την πιστεύεις, δεν σταματάς το τρέξιμο ότι κι αν σου λέει. Δεν διαλέγεσαι μαζί της όπως παλιά. Την αγνοείς και πότε πότε της ρίχνεις κι ένα βλέμμα αγαπησάρικο που τόσο υποφέρει από τον θλιβερό εαυτό της. Συνεχίζεις ακόμα κι αν σε προσπερνά, κι αν τρέχει πλάι σου και μουρμουρίζει ύπουλα πως είσαι ανάξιος του δρόμου.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα θαύματα.

Η ζωή για την οποία πλάστηκες σου χαμογελά γενναιόδωρα. Έρχεται και σε πιάνει από τη μέση. Σε καλεί σε χορό στην πίστα της γιατί σε αναγνωρίζει πλάσμα δικό της, δρομέα, πολεμιστή και χορευτή.
Κολλάει το σώμα της στο σώμα σου να το γιατρέψει απ' τα χτυπήματα, σκύβει κάτω απ' τ' αφτί και σε φιλά μοναδικά. Σε πλημμυρίζει έρωτα για όλους και για όλα. Χορεύεις στην πίστα μαζί της και δεν χορταίνεις τη μέθη της. Χορεύεις στους δρόμους της και στις πλατείες και ο ήλιος της, δίνει στα πόδια σου φτερά. Γιατί η πίστα της ζωής είναι οι δρόμοι της, οι γειτονιές της, κάθε γωνιά που αναπνέει μια ψυχή, ένα δέντρο, ένα αηδόνι ακόμα κελαηδεί.
Και τότε όλα και όλους τ' αγαπάς.

Χαμογελάς με τα ρούχα στις βιτρίνες που δεν σε εκφράζουν και χαίρεσαι γιατί όλη αυτή η ποικιλλία είναι ποικιλλία ψυχών που θα τα φορέσουν και θα τους πάνε. Ακούς τους διαλόγους των ανθρώπων του δρόμου, τους καβγάδες τους, το γέλλιο τους, τα αναπάντητα ερωτήματά τους και θαυμάζεις τα ατέλειωτα χρώματα της παλέτας του κόσμου.
Μπαίνεις στα εμπορικά και δοκιμάζεις ρούχα δίχως να σ' ενδιαφέρει που δεν έχεις λεφτά να τα αγοράσεις. Τα χαίρεσαι που μπορείς και τα φοράς για λίγο και καμαρώνεις στον καθρέφτη το ταίριασμα. Όπως χαίρεσαι και όλους τους άντρες που σου αρέσουν στο δρόμο, χωρις να σκεφτείς ποτέ πως είναι ανάγκη να σου δοθούν και να τους δοθείς ολοκληρωτικά, γιατί ξέρεις πως η χαρά δεν είναι στο να αποκτήσεις και να σε αποκτήσουν. Το δόσιμο του σώματος είναι μόνο ένα τόσο δα μικρό κομμάτι που από μόνο του τίποτα δεν σημαίνει. Η χαρά της χαράς της ομορφιάς σημαίνει τόσα περισσότερα. Εξάλλου, εσύ δεν ανήκεις πουθενά. Δεν σου ανήκει τίποτα. Ούτε καν αυτό που όλοι οι άλλοι νομίζουν, γιατί μετριέται με μια πράξη ορατή.
Μόνη σου ήρθες σ' αυτόν τον κόσμο και μόνη θα φύγεις.

Δεν τσιγκουνεύτηκες ποτέ τα αισθήματά σου. Τα σκόρπισες σαν τον αέρα και ταξίδεψαν. Γι' αυτό η δική σου μοναξιά δεν μπορεί να έχει λύπη. Η μοναξιά σου είναι κήπος καταπράσινος με όλα τα σπάνια κι ακριβά λουλουδια που αγάπησες και που η γύρη τους έπεσε στο χώμα του κι ας έφυγαν μακριά τα περισσότερα. Όλο γεννοβολούν κι ανθίζουν. Μοσχοβολούν στον κήπο της αιώνιας κόκκινης ψυχής σου χορεύοντας κι ας ματώνουν τα πόδια σου απ' τον πολύ χορό.

Πάλι αν ξεκινούσες από την αρχή, πάλι με τη ζωή και όλους τους έρωτες της θα χόρευες ξανά. Αφού το ξέρεις πως πρέπει πολύ ακόμα να βελτιωθείς στα βήματα και στον ρυθμό για να μην κουραστείς όταν η μουσική στην πίστα του ουρανού δεν θα τελειώνει....

Τι είναι η ζωή ρε μάνα;

.......Και ρώτησε ο νέος τη μάνα του που καθόταν κι έπλεκε ήσυχα στον καναπέ το πλεχτό της, εξοργισμένος από τα περίσσια νιάτα του που παρ' όλο τους το εύρος δεν χωρούσαν το νόημα της ζωής:

- Και δε μου λες ρε μάνα, τι είναι η ζωή; Εσύ ξέρεις;

"Ε, γιε μου", του απάντησε η γραία καθώς συνέχισε να πλέκει δίχως σταματημό.

"Η ζωή είναι σαν αυτό το πλεχτό. Έρχεσαι στον κόσμο και σου δίνεται ένα κουβάρι κάτι να το κάνεις. Ξεκινάς και πλέκεις και το μόνο που έχεις στο νου σου είναι να το πλέξεις όσο καλύτερα μπορείς. Να καταφέρεις το σχέδιο που έχεις στο νου σου, να μην αφήσεις κενά, οι κόμποι σου να είναι περιποιημένοι και κρυμμένοι. Ε, και καθώς περνούν τα χρόνια, το μόνο που αλλάζει καθώς πλέκεις το πλεχτό σου, είναι πως αρχίζεις και ρίχνεις κλεφτές ματιές στο κουβάρι που τελειώνει και σε πιάνει μια αγωνία μήπως δε σου φτάσει η κλωστή να το τελειώσεις. Αυτή είναι η ζωή γιε μου….”

Και έρχομαι εγώ ταπεινά και ρωτάω…. “Kύριε, αν είμαι ένα μηδενικό γιατί με έπλασες…..;”
Ακούγεται ίσως σοκαριστικό αυτό, όμως η ιστορία του μηδενός είναι μεγάλη, και η ουσία του επίσης….. Είτε ζήσεις είτε δεν ζήσεις τα όνειρά σου, το μηδέν το βιώνεις και μακάρι να το βιώνεις. Έχει ένα μεγάλο μυστικό μέσα στο κενό του, που είναι γεμάτο ταπείνωση... Μέσα στο κενό μας αρπάζει το χέρι που μας σώζει, μέσα στην αυταρέσκεια της ικανοποίησης των ονείρων μας μένουμε τόσο μόνοι...

Πάντα ο άνθρωπος θέλει να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Δίνουμε σημασία στο μήκος του κουβαριού αντί να προσέχουμε πως το χρησιμοποιούμε όταν και όσο το έχουμε στα χέρια μας!!!!

Η ποιότητα ζωής....είναι τέχνη ζωής!!!!

Η πραγματική συμφορά που υφίσταται σήμερα η ελληνική κοινωνία δεν είναι η οικονομική δυσπραγία. Αυτή είναι μόνο μία και όχι η σοβαρότερη συνέπεια της ανυπολόγιστης καταστροφής που συνίσταται στον ενταφιασμό ανεκτίμητων χαρισμάτων ολόκληρων γενεών με την υπόσχεση της εύκολης ζωής που εξαπατηθήκαμε να πιστεύουμε ότι είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση....

Ασχολούμενοι διαρκώς και αποκλειστικά με το κακό που μας κάνουν οι άλλοι, κατασπαταλάμε όχι μόνο τις δυνατότητες και τα χαρίσματά μας, αφήνοντας αναξιοποίητες πολύτιμες ευκαιρίες, αλλά κατασπαταλάμε και αυτή την ίδια τη ζωή μας. Την ποιότητα της ζωής ενός ανθρώπου δεν την καθορίζει το κακό που του κάνουν οι άλλοι. Την ποιότητα της ζωής του την καθορίζει το κακό που κάνει εκείνος στους άλλους, γιατί το κακό που κάνει εκείνος στους άλλους διαφθείρει την ίδια του την υπόσταση....
Η αγάπη και η διαχείριση της αγάπης μεταξύ άλλων είναι και μία τέχνη, που χρειάζεται να την διδαχθή ο άνθρωπος, όπως χρειάζεται να διδαχθή την τέχνη της ζωής γενικότερα.....

Το τραγούδι του Αρχιπελάγους

Σκέψου έναν κόσμο!!!
Όπου όλοι αγκαλιάζουμε καθάρια τον συνάνθρωπό μας! Όπου υπάρχει μόνον αρμονία και ανιδιοτέλεια, οι ανταγωνισμοί δεν υφίστανται!
Το ήξερες Εσύ πως μπορούμε να αλλάξουμε την ενέργεια της Γης?!! Είναι πανεύκολο! Ξεκινάς πρώτα να κάνεις καθημερινά μικρές θετικές σκέψεις και ύστερα τις οικειοποιείσαι σταδιακά σαν να είναι το κυρίως κομμάτι του εαυτού σου! Αυτό ονομάζεται Αγάπη εα...υτ...ού!
Και μάντεψε ξανά! Στη συνέχεια μπορείς, αφού πρώτα έχεις εδραιώσει την Πίστη σου στον Πολύτιμο εαυτό σου, να διαμοιράζεις τα πηγαία χαμόγελά σου και στον συνάνθρωπό σου! Μην σου φαίνεται δύσκολο! Παρά τις κρίσεις της χώρας μας! Γιατί με το να προσφέρεις απλόχερα το δικό σου χέρι στον αδελφό σου, αυτομάτως αλλάζει και η μορφή του κόσμου!
Ναι, να το Πιστέψεις και να το κάνεις στην πράξη! Αξίζει κάθε προσπάθεια και κάθε στιγμή που θα το προσπαθείς!
Ας είναι Πάντα μέσα από την καρδιά σου,Ευχή απο καρδιάς σας δίνω...!!!!

Με την καλημέρα μου....Λόγια του Σωκράτη από την «Πολιτεία του Πλάτωνα»

“Πρέπει λοιπόν κι εμείς Γλαύκων, να σταθούμε σαν τους κυνηγούς γύρω γύρω στο θάμνο με τεντωμένη την προσοχή μήπως και μας ξεφύγει από πουθενά η δικαιοσύνη και γίνει άφαντη· γιατί είναι φανερό ότι κάπου εδώ κρύβεται. Άνοιξε λοιπόν τα μάτια σου και βάλε τα δυνατά σου να κοιτάς, μήπως εσύ την δεις καλύτερα και μου την δείξεις κι εμένα”

Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ....

Δεν είμαι σίγουρη πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε....;
"Η ευτυχία είναι μία σκάλα
που δεν μπορείς να την υψώσεις
με τα χέρια στις τσέπες σου...."
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΑΣ.....!!!!