Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Η μουσική στην πίστα του ουρανού δεν τελειώνει ποτέ.....!!!


Έρωτας και αγάπηΌταν αφήνεσαι στα χέρια της ζωής σε πάει όπου εκείνη θέλει. Κι αν την εμπιστευθείς θα σε βγάλει σε ξέφωτα που δεν φαντάστηκες ποτέ την ύπαρξή τους. Θα σε πάει σε θάλασσες και σε ψυχές μυστικές, αφανέρωτες στους φοβισμένους. Αρκεί να την εμπιστευθείς.

Σ' αυτόν τον μέγα και μικρό πλανήτη τρέχεις, έχοντας πάντα πλάι σου έναν άγγελο να σε οδηγεί. Κι εσύ το ξέρεις. Κάποτε το ξεχνάς γιατί εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και όχι τη ζωή. Τότε, έρχεται η Λύπη και διεκδικεί τη θέση του αγγέλου που ξέρει μόνο από Χαρά. Αγωνίζεται σκληρά για να σε προπεράσει.
Η Λύπη πάντοτε θέλει να σε προσπερνά.
Να μπαίνει μπροστά σου να σου κλείνει το δρόμο. Να σου κόβει τα πόδια θέλει. Να θαμπώνει τα μάτια σου ομίχλη και να μη βλέπεις πού πας. Να πέφτεις εξουθενωμένος και να παραιτείσαι, βέβαιος πως οι δυνάμεις σου τελείωσαν. Το τέλος ήρθε. Σε νίκησε οριστικά.

Μα αν τόσες φορές την πίστεψες και παραιτήθηκες, άλλες τόσες το είδες πως σου λέει ψέματα φριχτά. Τώρα, που πια δεν την πιστεύεις, δεν σταματάς το τρέξιμο ότι κι αν σου λέει. Δεν διαλέγεσαι μαζί της όπως παλιά. Την αγνοείς και πότε πότε της ρίχνεις κι ένα βλέμμα αγαπησάρικο που τόσο υποφέρει από τον θλιβερό εαυτό της. Συνεχίζεις ακόμα κι αν σε προσπερνά, κι αν τρέχει πλάι σου και μουρμουρίζει ύπουλα πως είσαι ανάξιος του δρόμου.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα θαύματα.

Η ζωή για την οποία πλάστηκες σου χαμογελά γενναιόδωρα. Έρχεται και σε πιάνει από τη μέση. Σε καλεί σε χορό στην πίστα της γιατί σε αναγνωρίζει πλάσμα δικό της, δρομέα, πολεμιστή και χορευτή.
Κολλάει το σώμα της στο σώμα σου να το γιατρέψει απ' τα χτυπήματα, σκύβει κάτω απ' τ' αφτί και σε φιλά μοναδικά. Σε πλημμυρίζει έρωτα για όλους και για όλα. Χορεύεις στην πίστα μαζί της και δεν χορταίνεις τη μέθη της. Χορεύεις στους δρόμους της και στις πλατείες και ο ήλιος της, δίνει στα πόδια σου φτερά. Γιατί η πίστα της ζωής είναι οι δρόμοι της, οι γειτονιές της, κάθε γωνιά που αναπνέει μια ψυχή, ένα δέντρο, ένα αηδόνι ακόμα κελαηδεί.
Και τότε όλα και όλους τ' αγαπάς.

Χαμογελάς με τα ρούχα στις βιτρίνες που δεν σε εκφράζουν και χαίρεσαι γιατί όλη αυτή η ποικιλλία είναι ποικιλλία ψυχών που θα τα φορέσουν και θα τους πάνε. Ακούς τους διαλόγους των ανθρώπων του δρόμου, τους καβγάδες τους, το γέλλιο τους, τα αναπάντητα ερωτήματά τους και θαυμάζεις τα ατέλειωτα χρώματα της παλέτας του κόσμου.
Μπαίνεις στα εμπορικά και δοκιμάζεις ρούχα δίχως να σ' ενδιαφέρει που δεν έχεις λεφτά να τα αγοράσεις. Τα χαίρεσαι που μπορείς και τα φοράς για λίγο και καμαρώνεις στον καθρέφτη το ταίριασμα. Όπως χαίρεσαι και όλους τους άντρες που σου αρέσουν στο δρόμο, χωρις να σκεφτείς ποτέ πως είναι ανάγκη να σου δοθούν και να τους δοθείς ολοκληρωτικά, γιατί ξέρεις πως η χαρά δεν είναι στο να αποκτήσεις και να σε αποκτήσουν. Το δόσιμο του σώματος είναι μόνο ένα τόσο δα μικρό κομμάτι που από μόνο του τίποτα δεν σημαίνει. Η χαρά της χαράς της ομορφιάς σημαίνει τόσα περισσότερα. Εξάλλου, εσύ δεν ανήκεις πουθενά. Δεν σου ανήκει τίποτα. Ούτε καν αυτό που όλοι οι άλλοι νομίζουν, γιατί μετριέται με μια πράξη ορατή.
Μόνη σου ήρθες σ' αυτόν τον κόσμο και μόνη θα φύγεις.

Δεν τσιγκουνεύτηκες ποτέ τα αισθήματά σου. Τα σκόρπισες σαν τον αέρα και ταξίδεψαν. Γι' αυτό η δική σου μοναξιά δεν μπορεί να έχει λύπη. Η μοναξιά σου είναι κήπος καταπράσινος με όλα τα σπάνια κι ακριβά λουλουδια που αγάπησες και που η γύρη τους έπεσε στο χώμα του κι ας έφυγαν μακριά τα περισσότερα. Όλο γεννοβολούν κι ανθίζουν. Μοσχοβολούν στον κήπο της αιώνιας κόκκινης ψυχής σου χορεύοντας κι ας ματώνουν τα πόδια σου απ' τον πολύ χορό.

Πάλι αν ξεκινούσες από την αρχή, πάλι με τη ζωή και όλους τους έρωτες της θα χόρευες ξανά. Αφού το ξέρεις πως πρέπει πολύ ακόμα να βελτιωθείς στα βήματα και στον ρυθμό για να μην κουραστείς όταν η μουσική στην πίστα του ουρανού δεν θα τελειώνει....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου